Zoals veel expats kunnen bevestigen, is er geen tekort aan culturele verschillen als het gaat om het vergelijken van leiderschapsstijlen in Thailand met wat buitenlandse managers en werknemers gewend zijn thuis. Veel gesprekken richten zich vaak op de voordelen en nadelen van deze culturele verschillen – meestal meer op de laatsten dan de eersten. De interessantere vraag voor expats die ervoor kiezen om in Thailand te werken, is echter hoe binnen dat kader te werken om een gewenst resultaat te bereiken. Het is de reden waarom ik ‘The Way Thais Lead: Face as Social Capital‘ oppikte. Maar het is niet de reden waarom het boek is geschreven. Hier is mijn recensie van het boek en waarom ik nog steeds denk dat het een van die boeken is die elke manager die nieuw is in het land zou moeten lezen.
Geschreven door Larry S. Persons en uitgegeven door Silkworm Books, The Way Thais Lead bekijkt hoe Thaise leiders gezicht gebruiken als een valuta, als kapitaal dat kan worden geïnvesteerd en opbrengst kan genereren. Persons probeert niet alleen het management binnen Thaise organisaties te laten zien, maar analyseert ook de relaties die daarvoor essentieel zijn. Het maakt het gemakkelijk te volgen hoe individuen deze voordelen benutten om hun carrière en posities te bevorderen. Het boek beperkt zich niet tot een beschrijving van de status quo, maar gaat ook in op hoe de auteur een betere vorm van leiderschap in een Thaise context ziet. Gepubliceerd in 2016 is het een van de meest recente publicaties over leiderschap in de Thaise samenleving.
Persons is goed gepositioneerd om dit boek te schrijven na het publiceren van een PhD-thesis over hetzelfde onderwerp. Opgegroeid in Thailand en met meer dan 20 jaar werkervaring in het land is hij een zeer goed ingebedde onderzoeker. Naast het beoordelen van bestaande literatuur, put hij uit een aanzienlijk aantal anekdotes en gebruikt hij zijn eigen connecties om input op te nemen van delen van de Thaise samenleving die meestal niet goed toegankelijk zijn voor buitenlandse waarnemers.
The Way Thais Lead beschrijft de verschillende dimensies van wat veel buitenlanders gewoonlijk samenvatten als ‘gezicht’ binnen de Thaise cultuur. Persons legt de verschillen uit tussen de verschillende componenten die ‘gezicht’ vormen en bespreekt hun individuele belang.
Uit mijn eigen ervaring begrijpen veel Engelssprekende Thai de Engelse term ‘gezicht’ en het gebruik ervan in Thailand. Echter, zodra je het onderwerp aanpakt met de daadwerkelijke Thaise termen die de verschillende delen van het algehele concept vormen, krijg je een heel ander niveau van begrip. Hoewel dit deel van het boek misschien erg theoretisch lijkt, biedt het je de woordenschat om deze kwesties nauwkeuriger te bespreken.
"*" geeft vereiste velden aan
De auteur toont enkele van die factoren in persoonlijke anekdotes, inclusief een districts-politiechef die de gemeenschapleiders ontmoet, evenals de dynamiek die verandert zodra een lokale politicus opduikt. Aanvullende echte voorbeelden zouden het boek toegankelijker maken, maar de hoofd focus van het eerste deel ligt op het leggen van de theoretische basis voor de rest van het boek. Hoewel ik het geen gemakkelijke leeservaring vond, maakte de intentie van de auteur om uit te leggen in plaats van te evalueren een positieve indruk op mij.
Persons legt uit waarom iemand met een hoge status misschien liever een diner van THB 5.000 betaalt in plaats van een boete van THB 200 te betalen. Het zijn dit soort voorbeelden en de kijk op wat er onder de oppervlakte gebeurt die buitenlandse lezers helpen sommige gebeurtenissen te begrijpen die zich op een manier ontvouwen die niet per se logisch lijkt in hun eigen sociale context.
De meest waardevolle delen voor mij in het boek was de verkenning van het concept bunkhun (บุญคุณ). Een van de bronnen die in het boek wordt geciteerd, Suntaree Komin, legt bunkhun uit als “verschuldigde goedheid”. Het is het verlenen van een gunst die een sociale verplichting creëert. Soms worden deze gunsten verleend uit goodwill, anders met een berekenend brein vanwege de reciprociteit die deze gunsten vereisen.
In mijn ogen is de schepping van nee bunkhun (หนี้บุญคุณ) – schulden van dankbaarheid – een concept dat in zijn ernst en belang vaak onbekend is voor westerse expats in het land. Dat is vooral zorgwekkend omdat het zo’n belangrijk deel van het sociale weefsel in het land is, dat invloed heeft op alles van politiek tot multi-level marketingcampagnes. Persons laat zien hoe de bunkhun de Thaise hiërarchieën en interacties vormt en ook hoe belangrijk het is om van deze eigenaardigheden bewust te zijn:
Als je relaties in de Thaise samenleving navigeert, onthoud dan altijd: het accepteren van een aanzienlijke daad van vrijgevigheid is het overdragen van macht aan een weldoener. Vanaf dat moment moet je regelmatig ‘face’ geven aan die weldoener en je mag hem nooit teleurstellen. Het is alsof je een aanzienlijke lening hebt ontvangen en je ervoor hebt gekozen om in een staat van schulden te leven.
Wat misschien vereist is vanwege zijn academische wortels, zijn de opname van meer algemeen toepasbare concepten die niet uniek zijn voor de Thaise samenleving. Dat roem op sociale media vluchtig is, is bijvoorbeeld geen specifiek Thais fenomeen. Persoonlijk had ik graag een sterkere focus gezien op factoren die unieker zijn voor Thailand.
De auteur aarzelt niet om tekortkomingen van Thaise leiderschap in de hedendaagse maatschappij aan te wijzen, inclusief kritiek op ‘neppropaganda’, de ‘giftigheid van politiek op het nationale podium’ en het ‘steeds zeldzamer’ worden van ‘opgebouwde goedheid’. Hoewel ik begrijp waar hij vandaan komt, klinken deze uitspraken naar mijn mening een beetje te dicht bij ‘politiek is vuil’ en ‘vroeger was alles beter’, twee uitspraken die ik persoonlijk als problematisch beschouw.
Persons gebruikt zijn kritiek om een oproep te doen en suggesties te bieden over hoe leiderschap in de Thaise samenleving te verbeteren. Dit heeft zeker een goede klank. Hiervoor wendt hij zich niet tot meer ‘Westerse’ concepten, maar kijkt eerder naar hoe traditionele leiderschapsmethoden meer ethische opties omvatten die in het verleden onderbenut zijn gebleven. Hij maakt een sterk argument dat toekomstige leiders kunnen profiteren van een grotere naleving van hogere morele normen. Ondanks het inherente optimisme denk ik dat de gegeven suggesties lovenswaardig zijn en enkele bruikbare suggesties bieden.
Het boek wordt niet op de markt gebracht als een handleiding voor management in Thailand en dat moet je ook niet verwachten als je het oppakt. Het is echter wel een kijkje in de meestal meer verborgen rijken van leiderschap en macht in politiek, overheidsposities en Thaise instellingen waar buitenlanders meestal weinig inzicht in krijgen. Het boek illustreert goed het belang van relaties en hoe Thais ze vaak waarnemen. Verschillende van die items zullen bruikbare inzichten bieden voor managers die de onuitgesproken delen van werk- en zakelijke relaties in het land willen begrijpen.
Ik vond het boek een zeer welsprekend, educatief inzicht in de leiderschapscultuur en andere hiërarchische relaties in het land. Het vermogen om leiderschaps- en machtsdynamiek met Thaise vrienden op een goed geïnformeerde manier te bespreken, maakte ‘The Way Thais Lead’ voor mij al een waardevolle leeservaring. Wat echt opvalt, is echter de uitleg van ongeschreven, vaak zelfs onuitgesproken, regels die veel delen van de Thaise samenleving beheersen.
The Way Thais Lead is beschikbaar als hardcopy op de Silkworm Books-website. De uitgever was zo vriendelijk om mij een gratis elektronische recensie-exemplaar van het boek te geven voordat ik het daadwerkelijk kocht als ebook op Amazon voor $22.99 zelf.
English: 
Deutsch: 
ไทย: 
Français: 
Português: 
Português: 
Español: 
Español: 
中文 (中国): 
Русский: 
العربية: